در روز جمعه، هشتم ربیع الثانی سال 232 هـ .ق. یازدهمین اختر تابناک ولایت و امامت، حضرت امام حسن عسکری (علیه السلام) در مدینه چشم به جهان گشود و عالم را به نور جمالش منوّر ساخت. پدر بزرگوارشان امام هادی(علیه السلام) و مادر گرامیشان بانویی پارسا و شایسته ، به نام «حُدَیثه» و یا به نقلی « سوسن» بودند. این بانوی گرامی از ن نیکوکار و دارای بینش اسلامی بود و در فضیلت ایشان همین بس که پس از شهادت امام حسن عسـکری(علیه السلام)، پناهـگاه و نقطه اتـکای شیـعیان در آن مقـطع زمانی بسـیار بحرانی شدند.
اسم شریف آن حضرت، حسن، کنیه شان ابومحمد و القابشان : الزکی، الصامت، الرفیق، النقی، العسکری بود.
از آنجا که یازدهیمن امام شیعه به دستور خلیفه عباسی در سامرا در محله «عسکر»، همان محل ست سپاهیان و لشکریان دربار عباسی ست داشتند تا تمامی رفت و آمدهای ایشان کنترل شود،آن حضرت به «عسکری» مشهور گردیدند.
رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) در حدیث « اُبی» درباره فضایل امام حسن عسکری(علیه السلام) چنین فرمودند: « خداوند او را نور خود در شهرهایش و خلیفه خویش در سراسر زمینش قرار داد. همچنین او را مایه عزت امتش و راهنمای شیعیانش و شفاعت کننده آنها در پیشگاه الهی و مایه عذاب برای مخالفان و حجت برای دوستانش و برهان و دلیل برای معتقدان به امامتش قرار داد».
برای مطالعه ی ادامه مطلب کلیک کنید
مسجد علیه ,امام ,السلام ,عسکری ,علیه السلام ,عسکری علیه منبع
درباره این سایت